Gisteren liep Eline de Bear Trail 58 km en eindigde op de 2e plaats op het podium. Wat een prachtig resultaat, gefeliciteerd Eline!
De afgelopen maanden heb ik Eline begeleid naar een ultratrail. In die periode hebben we fijn samengewerkt. Ik had een trainingsschema gemaakt waarin we begonnen met het leggen van een goede basis. Langzamerhand richtten we ons steeds meer op trainingen die gericht waren op de wedstrijd. In de tussentijd hebben we het schema diverse malen aangepast, als dat nodig was.
Als jij ook behoefte hebt aan een trainingsschema en begeleiding om een mooie sportprestatie te behalen, neem dan vrijblijvend contact met me op.
Trailrunning is niets anders dan hardlopen in de natuur. Trailrunning is de afgelopen jaren steeds populairder geworden in Nederland. We kennen ook de cross. Dit is ook hardlopen in de natuur, maar vaak zijn de afstanden korter, tot zo’n 12 kilometer en meer prestatiegericht. De cross wordt vaak in het winterseizoen gedaan als voorbereiding op de wegwedstrijden in de zomer.
Bij trailrunning draait het minder om de prestatie en veel meer om de beleving. Mensen zijn steeds meer op zoek naar zingeving en naar rust. Die vinden ze in de natuur. Tijdens trailwedstrijden is de sfeer ook vaak meer ontspannen dan bij wegwedstrijden, waar de nadruk vaak op prestatie ligt. Trailwedstrijden zijn vaak langer en de routes bestaan vaak uit aaneenschakelingen van diverse paadjes. Bij de cross loop je vaak meerdere rondjes op hetzelfde parcours.
Het is heerlijk om uit de hectiek van de stad te zijn en te genieten van de rust en de stilte in de natuur. Als je hardloopt in de natuur, ben je vaak meer op jezelf aangewezen dan wanneer je op straat hardloopt. Het kan gebeuren dat je in de natuur hardloopt er in de omgeving niets of niemand aanwezig is die jou eventueel kan helpen als je hulp nodig hebt.
Zorg daarom dat je uitrusting in orde is, zodat je jezelf kunt redden als er even niemand in de buurt is. Ook als er wel andere mensen in de buurt zijn, kan het evengoed lang duren voor de hulpdiensten ter plaatse zijn, omdat de plaats waar je je bevindt moeilijker te bereiken is. Zorg daarom dat je altijd een telefoon en een aluminium reddingsdeken bij je hebt. Reddingsdekens zijn zeer compact en kun je makkelijk in hardlooprugzak/racevest stoppen. Wanneer je geblesseerd bent geraakt en niet meer kunt lopen, kun je met de reddingsdeken je lichaamstemperatuur op peil houden, waarmee je voorkomt dat je onderkoelt raakt.
Finish bovenaan een berg. Je bent bezweet en het is koud. Dan ben je blij met een aluminium reddingsdeken.
Trailrunnen is goed voor je spieren en gewrichten. Vaak is de ondergrond wat zachter, waardoor de klappen op je gewrichten wat minder impact hebben. Omdat de ondergrond niet vlak is, zul je vaker je voetplaatsing moeten coördineren en corrigeren, wat goed is voor je coördinatievermogen en kleine spieren en pezen. Het kan ook meer kracht kosten dan op straat lopen, bijvoorbeeld als je door mul zand loopt. Bij trailrunning is het belangrijk om ver vooruit te kijken, zodat je eventuele obstakels, zoals boomwortels, tijdig ziet en het ideale pad kunt uitstippelen voor jezelf. Voor het stijgen en dalen in heuvelachtig gebied helpt het als je over een goede looptechniek beschikt. Je zult dan merken dat het stijgen en dalen makkelijker gaat en minder zwaar voelt.
We kunnen allemaal genieten van de natuur, maar moeten er ook goed voor zorgen. “Leave nothing but footprints” is daarom een veel gehoorde zin in de wereld van trailrunning. Gooi geen afval in de natuur, maar neem alles wat je bij je hebt en hebt gebruikt of verbruikt weer mee terug en gooi het in een vuilnisbak.
Voor trailrunning hoef je niet perse naar de duinen of bossen. Misschien zijn er in je eigen omgeving wel bospaadjes, ruiterpaden of schelpenpaden waar je lekker kunt lopen? Vaak is er mooie natuur dichter bij dan je denkt!
Ik ben een gediplomeerd trailrunningtrainer. Wil jij meer weten over trailrunning, een keer onder begeleiding door heuvelachtig gebied of een ander natuurgebied lopen of een techniektraining krijgen? Of wil je wel een hardloopschema voor een lange trailwedstrijd? Neem dan gerust contact met me op. Ik help je graag verder.
Opleider, examinatoren en alle trainers die het examen hadden afgelegd (met succes!)
Op 20 november heb ik mijn diploma Trailrunning trainer basis (TRT1) gehaald. Ik mag mij nu gediplomeerd trailrunning trainer noemen. De locatie was op het prachtig gelegen terrein van scoutinggroep De Markesteen. Het examen verliep goed en ik zat er lekker in. Het doel van de training was om de lopers technieken aan te leren waardoor ze met meer zelfvertrouwen afdalingen konden uitvoeren.
Ik vond het jammer toen ik van de examinatoren hoorde dat ik mocht stoppen na een half uur, want ik was nog helemaal niet klaar en het ging net zo lekker 😉
Nu ga ik nadenken over het opzetten van clinics of cursussen. Wellicht ga ik een groep samenstellen om gezamenlijk voor een mooie trailwedstrijd te trainen. Heb je interesse, neem dan even contact met me op!
14 november liep ik de Graef Castricum Trail GPX Ultra 60 km. Mijn zoon Simon was vrijwilliger, dus voor ons allebei ging de wekker al om 5 uur. De start van de trail was om 7 uur in Castricum. We waren keurig om 6.30 aanwezig bij AV Castricum. Simon werd meteen aan het werk gezet en ik kreeg m’n startnummer en tracker mee. Met die tracker kon iedereen op de ultra-afstand op afstand worden gevolgd.
Bij de start kwam ik René Schoen tegen, met wie ik al veel mooie lange afstanden samen heb gelopen (de man in bolletjestrui). Ook andere bekenden kwam ik weer tegen. Wat dat betreft is de ultrawereld best klein en dat heeft ook wel z’n charme. Persoonlijk vind ik dat leuker dan massale wedstrijden met duizenden lopers.
Vanaf de start besloot ik niet al te snel weg te gaan en samen met René op te lopen. We hadden veel stof om bij te kletsen, dus de kilometers vlogen voorbij. Het eerste uur liepen we in het donker met hoofdlampje. Daarna werd het licht genoeg om zonder lampje verder te lopen. We liepen richting Egmond en gingen daar het strand op. Vanaf dat punt was de route niet meer aangegeven en moesten we verder navigeren op GPS op de handheld of horloge.
Het strand was goed te belopen. Toen we eenmaal voorbij Egmond waren, gingen we weer het strand af richting de duinen. We liepen eerst vooral over gras, maar al snel kwamen de duinen en heuvels. Het was erg druk op het parcours met mountainbikers. Als je je daar niet druk over maakt en elkaar de ruimte geeft, dan heb je er ook geen last van 😉
Voorbij Bergen stond een verzorgingspost waar Simon ook stond. Erg leuk vond ik dat. Na even onze flesjes te hebben bijgevuld met Tailwind en water konden we weer verder. Het parcours was mooi en we liepen nauwelijks verkeerd. Alleen in de buurt van het strand misten we een afslag, maar dat scheelde maar een paar honderd meter.
Mijn benen deden het prima en ik had niet veel last van m’n lies en heup. Na de verzorgingspost in het duingebied van Castricum bij 43 km weer alles flesjes gevuld. Toen kwam het laatste deel van de wedstrijd. Tussen 45 en 55 had ik het gevoel te kunnen vliegen, zo lekker liep ik. Veel stukken herkende ik van de zwarte wandelroute van Castricum, die ik altijd de Hel van Castricum noem en al heel vaak heb gelopen.
Bij 51 km was nog een verzorgingspost, maar daar liepen we aan voorbij. Het ging goed en we hadden nog genoeg te drinken. Bij 55 km kreeg ik het ineens toch lastig. Was dit omdat ik wist dat ik er bijna was? René kon nu mij lekker op sleeptouw nemen. Als je maar steeds je ene voor de andere voet blijft zetten, kom je vanzelf verder. Uiteindelijk kwamen we weer aan bij de atletiekbaan in Castricum. Er liep nog iemand voor ons en René riep dat we een sprintje moesten trekken om hem in te halen. Nou, een beetje versnellen lukte wel, maar niet met het tempo wat René ineens uit de kast trok!
Het lukte René om de loper voor ons in te halen, maar ik vond het wel mooi geweest zo en liep in vlot tempo over de finish. Daar stond Simon ons op te wachten om de tag van onze schoen af te knippen en de tracker uit het vest te halen. En daarna nog met Simon en René op de foto natuurlijk! Bij de finish zag ik ook nog Ruben Ruijgendijk en Alex Wegman, 2 Purmerenders die de 35 km liepen en ons onderweg al hadden ingehaald.
Al met al ben ik erg tevreden over hoe het ging. M’n benen hadden goed hun werk gedaan en ik was nog redelijk fris toen ik de finish over ging. En bovenal was het weer een prachtige omgeving om te lopen!
Zondag 31 oktober liep ik de Schoorl Duinentrail van MudSweatTrails van 35 km. Ik weet inmiddels dat deze wedstrijden veel zand en heuvels bevatten, dus ik was voorbereid op een paar uur afzien! We werden niet teleurgesteld, want vanaf de start liepen we direct het mulle zand in. Na het zand kwamen de hoge duinen. Die kon ik redelijk belopen, want ik had in de voorbereiding van de Jungfrau Marathon al veel hoogtemeters gemaakt in Schoorl.
De route was weer erg mooi met een paar flinke duinen met mooie vergezichten. De zaterdag voor de wedstrijd had ik een opleidingsdag voor Trailrunning Trainer en de tips van die dag kon ik goed toepassen. De belangrijkste is ver vooruit kijken, zodat je je pad met de minste obstakels kunt uitstippelen. Dat ging goed, want ik ben geen een keer gestruikeld 😉
De laatste kilometers nog een regenbui gehad, dus nadat ik was gefinisht en het finishersbiertje in m’n handen kreeg gedrukt, ben ik me snel gaan omkleden om niet te veel af te koelen en naar huis gegaan. Het was weer een mooie wedstrijd in een prachtige omgeving!
Zaterdagochtend om 5.15 ging in een pittoresk hotelletje in Interlaken m’n wekker af. De Jungfrau-Marathon stond op het programma die dag. Ik werd wakker met m’n maat Duncan in bed die ik vrijdagochtend in Arcen had opgepikt en die voor de gezelligheid mee ging.
Na een hoop getwijfel over wat ik nu aan moest doen of mee moest nemen, besloot ik maar te starten op straatschoenen in een t-shirt en een windjackje mee in m’n rugzakje. Het kon bovenaan best fris zijn op de berg. Ik moest tussen 6.45-7.15 m’n startnummer ophalen en om 7.45 starten. De start was op een voormalige vliegbasis even buiten Interlaken en de startnummers werden uitgegeven in een hangar. Maar eerst moest er nog een controle plaats vinden op identiteit en coronaveiligheid.
Vlak voor het startschot werd het Zwitsers volkslied gespeeld en toen konden we vertrekken. De vrijdag en zaterdagochtend had het geregend en de lucht was nog erg vochtig. Dus het duurde niet lang of het zweet gutste van me af. De organisatie gaf aan dat als je een marathon in 3 uur 30 minuten loopt, je deze in ongeveer 5 uur zou finishen, dus daar ging ik van uit. Ik had me voorgenomen om in het begin snel te starten omdat we aan het eind toch moesten klimmen en wandelen. Tot 25 km ging dat prima. Daarna kwamen de klimmetjes die voor een groot deel wandelend moesten worden afgelegd.
Ondertussen genoot ik van de prachtige omgeving, het lekkere weer (koel en een zonnetje, wat wil je nog meer!) en de supporters langs de kant (hop, hop, hop!). Vanaf 35 werd het echt zwaar over stijle paadjes met boomwortels. Daarna kwamen nog meer stijle hellingen met steenpaden. Ik was blij met m’n trainingen op de lange, hoge duinen in Schoorl, maar merkte dat het voor dit klimwerk toch niet genoeg was.
Vlakbij de finish stonden doedelzakspelers om ons nog even op te peppen voor het laatste stuk. Ik hoorde Duncan boven aan de berg roepen om me aan te moedigen, dat hielp wel om door te blijven lopen. Ook het laatste stuk ging alleen maar omhoog, dus ik kwam wandelend over de finish in een tijd van 5:29:34. Ik had 2000 hoogtemeters gemaakt en was blij dat ik er eindelijk was!
Het was een onvergetelijke ervaring in een prachtige omgeving. Ik ben echt super blij dat ik gefinisht ben!
Vanmorgen om 8 uur vertrokken voor 2 rondjes van 25 km in Schoorl. Na het 1e rondje met 600 hoogtemeters kwam het 2e rondje met iets meer mul zand. Was erg leuk om met een gezellige groep onderweg te zijn
2021-2023, All rights reserved: Jeroen Kuyper
Fotografie & Webdesign: Petra van Velzen
×
Hallo!
Leuk dat je contact met me opneemt!
Klik op mijn naam hieronder om te chatten via WhatsApp
