14 november liep ik de Graef Castricum Trail GPX Ultra 60 km. Mijn zoon Simon was vrijwilliger, dus voor ons allebei ging de wekker al om 5 uur. De start van de trail was om 7 uur in Castricum. We waren keurig om 6.30 aanwezig bij AV Castricum. Simon werd meteen aan het werk gezet en ik kreeg m’n startnummer en tracker mee. Met die tracker kon iedereen op de ultra-afstand op afstand worden gevolgd.
Bij de start kwam ik René Schoen tegen, met wie ik al veel mooie lange afstanden samen heb gelopen (de man in bolletjestrui). Ook andere bekenden kwam ik weer tegen. Wat dat betreft is de ultrawereld best klein en dat heeft ook wel z’n charme. Persoonlijk vind ik dat leuker dan massale wedstrijden met duizenden lopers.
Vanaf de start besloot ik niet al te snel weg te gaan en samen met René op te lopen. We hadden veel stof om bij te kletsen, dus de kilometers vlogen voorbij. Het eerste uur liepen we in het donker met hoofdlampje. Daarna werd het licht genoeg om zonder lampje verder te lopen. We liepen richting Egmond en gingen daar het strand op. Vanaf dat punt was de route niet meer aangegeven en moesten we verder navigeren op GPS op de handheld of horloge.
Het strand was goed te belopen. Toen we eenmaal voorbij Egmond waren, gingen we weer het strand af richting de duinen. We liepen eerst vooral over gras, maar al snel kwamen de duinen en heuvels. Het was erg druk op het parcours met mountainbikers. Als je je daar niet druk over maakt en elkaar de ruimte geeft, dan heb je er ook geen last van 😉
Voorbij Bergen stond een verzorgingspost waar Simon ook stond. Erg leuk vond ik dat. Na even onze flesjes te hebben bijgevuld met Tailwind en water konden we weer verder. Het parcours was mooi en we liepen nauwelijks verkeerd. Alleen in de buurt van het strand misten we een afslag, maar dat scheelde maar een paar honderd meter.
Mijn benen deden het prima en ik had niet veel last van m’n lies en heup. Na de verzorgingspost in het duingebied van Castricum bij 43 km weer alles flesjes gevuld. Toen kwam het laatste deel van de wedstrijd. Tussen 45 en 55 had ik het gevoel te kunnen vliegen, zo lekker liep ik. Veel stukken herkende ik van de zwarte wandelroute van Castricum, die ik altijd de Hel van Castricum noem en al heel vaak heb gelopen.
Bij 51 km was nog een verzorgingspost, maar daar liepen we aan voorbij. Het ging goed en we hadden nog genoeg te drinken. Bij 55 km kreeg ik het ineens toch lastig. Was dit omdat ik wist dat ik er bijna was? René kon nu mij lekker op sleeptouw nemen. Als je maar steeds je ene voor de andere voet blijft zetten, kom je vanzelf verder. Uiteindelijk kwamen we weer aan bij de atletiekbaan in Castricum. Er liep nog iemand voor ons en René riep dat we een sprintje moesten trekken om hem in te halen. Nou, een beetje versnellen lukte wel, maar niet met het tempo wat René ineens uit de kast trok!
Het lukte René om de loper voor ons in te halen, maar ik vond het wel mooi geweest zo en liep in vlot tempo over de finish. Daar stond Simon ons op te wachten om de tag van onze schoen af te knippen en de tracker uit het vest te halen. En daarna nog met Simon en René op de foto natuurlijk! Bij de finish zag ik ook nog Ruben Ruijgendijk en Alex Wegman, 2 Purmerenders die de 35 km liepen en ons onderweg al hadden ingehaald.
Al met al ben ik erg tevreden over hoe het ging. M’n benen hadden goed hun werk gedaan en ik was nog redelijk fris toen ik de finish over ging. En bovenal was het weer een prachtige omgeving om te lopen!
