Soms krijg ik zomaar de kriebels. Ik train veel en lange afstanden voor de ultramarathons die ik wil lopen. Dan vraag ik me wel eens af: moet je niet gewoon eens genieten van al die arbeid? Gewoon eens een lange afstand lopen om ervan te genieten? En vaak antwoord ik dan “Ja!”, waarbij ik natuurlijk wel oppas dat ik m’n trainingsschema niet volledig om zeep help 😉
En zo komt het dat ik afgelopen week besloot een vrije dag te nemen en een lange afstand te gaan lopen. Ik vond 70 km wel een mooie afstand. Een rondje richting het westen en daarna richting Alkmaar en via West-Friesland weer terug leek me wel wat. De afstand die ik maakte in de TopoGPS app kwam daarmee op 74 km uit, maar dat moest ook wel te doen zijn.
De weersverwachting gaf aan dat er een westenwind zou zijn, eerst uit het noordwesten en later uit het zuidwesten. Starten richting het westen was dus sowieso goed. Ik had niet zo goed geslapen en was nog behoorlijk moe toen m’n wekker om 6.30 uur ging. Toch maar opgestaan en me gaan aankleden. Kledingkeuze: Saucony Kinvara schoenen, lange tight van Fusion, lang thermoshirt, dun runningshirt met lange mouwen en een windjack. Voor de zekerheid ook maar 2 paar handschoenen en een mutsje in m’n rugzak gestopt.
Ik nam 3,2 liter water met Tailwind mee (waterzak 2 liter en 2x 600ml flessen) en een stuk of 8 Chia Charge reepjes. Daar moest ik het wel mee redden, dacht ik. Even voor achten vertrok ik, waarbij ik navigeerde op m’n horloge. Na 2 km kwam ik al een bekende tegen, Richard Veenstra. Ik deed het lekker rustig aan en het navigeren ging goed. Bij Wormerveer moest ik over een onverhard wandelpad achter een industrieterrein en langs een kanaal lopen. Na een paar kilometer moest daar een pontje liggen waarmee je zelf kon overvaren, maar die lag er niet…
Ik liep maar door over het industrieterrein in de hoop dat er een andere oversteekplaats was, maar helaas was die er niet. Toen ben ik maar omgekeerd en teruggelopen naar het het beginpunt van het pad en daar het water via een brug overgestoken. Vanaf dat punt kon ik de route weer vervolgen. Ik was druk in m’n hoofd bezig uit te rekenen hoeveel kilometers ik nu extra had gelopen en op welke afstand ik uit zou komen. Ik gokte dat ik rond de 80 km zou uitkomen. De afgelopen week had ik al veel kilometers gelopen, dus het was behoorlijk pittig. De mentale dipjes kwamen dan ook al snel en ik vroeg me af of ik m’n vrouw zou bellen om me op te halen of met het OV terug zou gaan. Gelukkig kwam ik door m’n dipjes heen en als ik het echt zwaar had, ging ik even wandelen en at en dronk ik wat. Daarna kon ik met nieuwe energie weer doorgaan.
De route was eigenlijk een beetje saai en het sombere weer maakte het er niet beter op. Er vielen een paar buien, maar die waren ook zo weer voorbij. Bij Alkmaar kwam ik Monique tegen die ik wel eens eerder had gezien en die ik volgde op Instagram. Leuk om een bekend gezicht te zien.
De route van asfalt en klinkers werd soms onderbroken door wandelpaden door weilanden of over dijken. Die waren erg nat en glibberig, maar wel leuk voor de afwisseling. En ach, hard ging het toch niet meer.
Bij Spierdijk schrok ik op van een toeterende lesvrachtwagen. Bleek er een loopmaatje van vroeger, Bas Bosch, daar als lesinstucteur in te zitten en te zwaaien. Van dat soort leuke ontmoetingen wordt je weer even vrolijk en dat helpt om lekker door te blijven lopen.
Bij Beets moest ik volgens de route weer door een weiland, maar dat was volgens mij net besproeid met mest en was kletsnat. Daar had ik even geen trek meer in! Dus ik liep door over de route die ik vaker heb gelopen als ik een rondje Beemster doe. Bij de N347 aangekomen sloeg ik rechtsaf richting Oosthuizen. Dan is het nog een kilometer of 14 naar huis. Na 70 km was de workout op m’n horloge geëindigd en vlak daarna gaf m’n horloge aan dat ik 75 km gelopen had. Daar klopte natuurlijk niets van en ik baalde als een stekker. Ik had me voorgenomen om thuis meteen het bestand van Garmin te repareren, zodat de afstand wel zou kloppen.
Op de Purmerdijk kwam ik collega-trainer Marck de Haan nog tegen. Hij wil dit jaar de 3.000 km aantikken en we kletsten wat over het trainerschap. Daarna ging de route over het modderige trimpad, maar daarna alleen nog maar asfalt gelukkig.
Vlak bij huis hoorde ik iemand m’n naam noemen en dat bleek m’n loopmaatje Barbara te zijn, die net van haar werk kwam. We kletsten wat en ze maakte nog even deze foto van me.
Daarna was het nog 400 meter lopen om de 86,86 km te klokken. Dat was op m’n horloge dan. Ik moest daarna de afstand nog corrigeren. Die kwam na correctie uit op ongeveer 84 km. Ik ben blij dat ik dit heb gedaan. M’n PR op de weekafstand had ik verbeterd van 204 naar 234 km en ik wist dat ik nog steeds in staat was om een mooie ultra-afstand te lopen. En tijdens dit loopje had ik de 5.000 km aangetikt dit jaar. Niet zo veel als andere jaren, maar ik ben er tevreden mee.
Ik vind het mooi om m’n grenzen op te zoeken en te verleggen. Jij kunt dat ook! Misschien begin je wel met hardlopen en wil je het 5 km volhouden. Of heb je al een keer een halve marathon gelopen en wil je een hele marathon lopen? Misschien ken je de marathon al en wil je de ultra-afstanden verkennen? Geloof me, het maakt niet uit welke uitdaging het is, het is heel bevredigend om ze aan te gaan en je grenzen te verleggen! Zal ik je daarbij helpen?
